Κυριακὴ τῶν Ἀπόκρεων

     Γράφει  ὁ Ἀρχ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος Ἱεροκήρυκας - Γενικός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης

   (Μάτθ. ΚΕ΄ 31-46)

  Ὅπως εἶναι ἀλήθεια καὶ πραγματικότητα ὁ κόσμος μέσα στὸν ὁποῖο ζοῦμε καὶ κινούμαστε, ἔτσι ἀλήθεια μεγάλη καὶ πραγματικότητα συγκλονιστική, θὰ καταστεῖ στὸ τέλος τῆς ἱστορίας, ἡ γενικὴ καὶ παγκόσμια κρίση, ποὺ θὰ γίνει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸ Θεὸ σὲ ὅλο τὸ γένος τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀλήθειες ποὺ μᾶς ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς στὸ Ἱερό του Εὐαγγέλιο. Καὶ τοῦτο τὸ ὁμολογοῦμε καθημερινῶς στὸ Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας, ἀπαγγέλλοντας: «καὶ πάλιν ἐρχόμενον, κρίναι ζώντας καὶ νεκρούς, οὐ τῆς Βασιλείας οὐκ ἔσται τέλος».

Ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν κάποιοι ἄνθρωποι νὰ τὸ ἀρνοῦνται πεισματικὰ ἢ νὰ τὸ ἀφαιρέσουν ἀπὸ τὴ σκέψη τους, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ κατορθώσουν νὰ τὸ ἀποφύγουν.

Ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ κακὸς μαθητής, μὲ τὸ νὰ ἀρνεῖται τὴν πραγματικότητα τῶν ἐξετάσεων καὶ μὲ τὸ νὰ μὴ θέλει νὰ τὶς σκεφτεῖ, καὶ κατ’ ἐπέκταση νὰ καθίσει νὰ μελετήσει, ἔτσι καὶ o ἄνθρωπος ποὺ ἀρνεῖται αὐτὸ τὸ γεγονὸς τῆς παγκοσμίου κρίσεως, θέλοντας καὶ μὴ δὲ θὰ τὸ ἀποφύγει. Μὲ τὴ μόνη διαφορὰ ὅτι τὰ πράγματα τότε θὰ εἶναι ὄντως τραγικά.

Τὸ ὅτι εἶναι ἀνάγκη νὰ πραγματοποιηθεῖ τέτοιου εἴδους κρίση ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Θεό, τοῦτο τὸ βλέπουμε καὶ ἀπὸ τὴν δίψα ποὺ αἰσθάνεται ἡ ψυχὴ καὶ ἡ συνείδηση τοῦ κάθε ἀνθρώπου, ὅταν δὲν ἔχει πορωθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Δίψα γιὰ δικαιοσύνη. Καὶ πῶς ὄχι; Ὅταν ζοῦμε μέσα σὲ ἕνα κόσμο ποὺ φαίνεται ἀρκετὲς φορὲς νὰ κυριαρχεῖ τὸ κακὸ καὶ ἡ ἀδικία. Ὅταν βλέπουμε ὅτι οἱ ὑπεύθυνοι τῶν κρατῶν καὶ τῶν θεσμῶν, ἀδυνατοῦν νὰ ἀποδώσουν τὸ δίκαιο σὲ αὐτὸν ποὺ τοῦ ἀνήκει. Ὅταν ....

βιώνουμε τόσες καὶ τόσες ἀδικίες καὶ ὅταν ἀτιμίες καλύπτονται σκανδαλωδῶς, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ὅτι ἀρκετὲς φορὲς βραβεύονται οἱ ἄδικοι καὶ οἱ «καπάτσοι», καὶ παραγκωνίζονται καὶ τιμωροῦνται οἱ δίκαιοι. Ε, τότε, αἰσθανόμαστε τὴν ἀνάγκη νὰ μιλήσει ὁ οὐρανὸς καὶ νὰ ἀποδώσει ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τὸ δίκαιο, τιμωρώντας ταυτοχρόνως τὸ ἄδικο. Ὅταν μάλιστα κανεὶς σκεφθεῖ πόσες ἀδικίες καὶ ἐγκλήματα γίνονται κάθε ἡμέρα σὲ ὅλο τὸν κόσμο, πόσες ἀδικίες σὲ κάθε γενιὰ ἀνθρώπων. Ὅταν μελετήσει κανεὶς τὶς τόσες καὶ τόσες γενιὲς καὶ τοὺς τόσους αἰῶνες κακῶν καὶ ἀδικίας, καὶ ταυτοχρόνως δεῖ τὸ πλῆθος αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ πραγματικὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν δικαιοσύνη καὶ τὴν ἁγιότητα, καὶ πὰρ΄ ὅλα αὐτὰ παραμένουν στὴν ἀφάνεια, τότε ἀκόμα περισσότερο ποθεῖ καὶ διψάει ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀνταπόδοση τῆς δικαιοσύνης καὶ τὴν τιμωρία τοῦ κακοῦ.

Βέβαια ἡ διδασκαλία τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου καὶ τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι συγκλονιστικὴ στὸ κεφάλαιο τοῦτο, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, θὰ ἀποδώσουμε λόγο ἐν ἡμέρα κρίσεως, ἀκόμα καὶ γιὰ αὐτὰ ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε λεπτομέρειες.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, στὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποὺ θὰ ἀκούσουμε στοὺς Ἱερούς μας Ναούς, Κυριακὴ τῶν Ἀποκρέων, καθορίζει τὸ στίγμα τῆς ἀληθείας, βάσει τοῦ ὁποίου θὰ κριθεῖ ὁλόκληρη ἡ ἀνθρωπότητα. Καὶ τοῦτο εἶναι ἡ ἀγάπη.

Ἀλλὰ ποιὰ ἀγάπη; Ἕνα ἁπλὸ συναίσθημα ἢ μία ἐλεημοσύνη ἢ δωρεὰ ποῦ ἀρκετὲς φορὲς ὡς προπέτασμα καπνοῦ, προσπαθεῖ, ἀνεπιτυχῶς βέβαια, νὰ καλύψει ὅσα πράγματα ἀρνούμαστε νὰ διορθώσουμε; Φυσικὰ ὁ Οὐράνιος Κριτὴς δὲν ξεγελιέται ἀπὸ τέτοιου εἴδους τρίκ, ποὺ κατορθώνουν νὰ ξεγελοῦν τοὺς ἀνθρώπους...

Ὅταν κάνει λόγο γιὰ ἀγάπη ὁ Κύριος, ἐννοεῖ τὴν γνήσια καὶ αὐθεντικὴ ἀγάπη ποὺ βάση τῆς ἔχει τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια. Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχει ἀλήθεια ἄνευ ἀγάπης καὶ γνήσια ἀγάπη ἄνευ ἀλήθειας ποὺ μᾶς ἀποκαλύπτει τὸ Εὐαγγελικὸ μήνυμα.

Ἐπάνω λοιπὸν στὴν ἀκράδαντη αὐτὴ βάση, εἶναι ἀνάγκη νὰ στηρίζεται ἡ προσπάθεια καὶ ὁ ἀγώνας τοῦ κάθε Χριστιανοῦ, ὥστε ὅταν, ἀργὰ ἡ γρήγορα, φύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή, νὰ ἀντιμετωπίσει ἐπιτυχῶς τὴν προσωπική του κρίση, ἀλλὰ καὶ στὸ τέλος τῆς Ἱστορίας νὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν Κριτή, μαζὶ μὲ ὅλους τους σεσωσμένους τό: «δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἠτοιμασμένην ὑμὶν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου».

Ἀμήν.