(Ἰωάν. Γ΄ 13-17)
Οὐδέποτε ὁ ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε ἀπὸ μόνος του νὰ συλλάβει τὴν ὑπερβολικὴ ἀγάπη ποὺ τρέφει ὁ Θεὸς στὸ εὐλογημένο τοῦ αὐτὸ πλάσμα, τὸν ἄνθρωπο, τὸ ὁποῖο καὶ ἀποτελεῖ τὴν κορωνίδα τῆς ὅλης δημιουργίας.
Καὶ ἐπειδὴ ἡ γνήσια ἀγάπη δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ἐκφράζεται μόνο μὲ συγκινητικὰ λόγια ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα ποὺ ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, μέσα σὲ λίγες λέξεις συνοψίζει τὴν «ἔκρηξη» τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ: «οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀποληται, ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. Γ΄ 16) δηλαδή. Τόσο πολὺ ἀγάπησε ὁ Θεὸς τὸν κόσμο τῶν ἀνθρώπων, ποὺ ζοῦσε μέσα στὴν ἁμαρτία, ὥστε παρέδωκε σὲ θάνατο τὸν μονάκριβο Υἱόν του, γιὰ νὰ μὴν... χαθεῖ σὲ αἰώνιο θάνατο καθένας, ποὺ πιστεύει σὲ αὐτόν, ἀλλὰ νὰ ἔχει ζωὴν αἰώνιον.
Ὁ Θεὸς Πατήρ, παρέδωσε τὸν μονογενῆ του Υἱόν, σὲ Σταυρικὸ θάνατο!
Εἶναι τόσο ὑψηλὴ αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἀδελφοί μου, ποὺ ἁπλῶς τὴν καταγράφουμε.
Εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατον ἡ πτωχή μας διάνοια νὰ ἐννοήσει σὲ ὅλο της τὸ ὕψος καὶ τὸ βάθος τὴν θεία αὐτὴ πραγματικότητα.
Πῶς ἀλήθεια νὰ κατανοήσουμε ὡς φυσικὴ κατάσταση τὸ ὕψος τοῦ Σταυροῦ;
Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ φανταστεῖ ἀπὸ μόνος του ὁ μικρὸς ἄνθρωπος ὅτι ὁ θρόνος καὶ ἡ δόξα τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, εἶναι ὁ Σταυρός, ποὺ ἀπὸ ἐκείνη τὴ στιγμὴ μεταβάλλεται ἀπὸ ἀτιμωτικὸ ὄργανο, σὲ ὄργανο σωτηρίας καὶ σὲ ἀήττητο ὅπλο ἐναντίον τοῦ διαβόλου;
Ναί. Αὐτὸς ποὺ βρισκόταν στὸν οὐρανὸ καὶ ποὺ κατέβηκε στὴ γῆ, «ἡ εἰκὼν τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀοράτου, ὁ πρωτότοκος πάσης κτίσεως» (Κολασσαεῖς Ἃ΄15), Αὐτὸς στὸν ὁποῖον «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολασσ. Β΄ 9), ἔχει προτυπωθεῖ αἰῶνες ὁλόκληρους, πρὶν ἀνεβεῖ ἐπάνω στὸ ξύλο τοῦ Σταυροῦ γιὰ νὰ σώσει ἐμᾶς ποὺ ἔχουμε δηλητηριαστεῖ ἀπὸ τὸ δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας.
Πόσο ξεκάθαρος εἶναι καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ πόσο ἡ θεολογία τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀποδεικνύεται καὶ γνήσια Ἱστορία, μακριὰ ἀπὸ φαντασίες καὶ πλάνες... «Καὶ καθὼς Μωυσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τὴ ἐρήμω, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν Υἱὸν τοῦ Ἀνθρώπου» (Ἰωάν. Γ΄ 14) δήλ. Ὅπως ὁ Μωυσῆς ὕψωσε τὸ χάλκινο φίδι στὴν ἔρημο, ἔτσι πρέπει νὰ ὑψωθεῖ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, ὥστε ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χαθεῖ ἀλλὰ νὰ ζήσει αἰώνια.
Καὶ γιατί γίνονται ὅλα αὐτά;
Μὰ ἤδη τὸ εἴπαμε.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι τόση ποὺ δὲν θέλει κανένα ἀπὸ τὰ ἀγαπημένα τοῦ δημιουργήματα νὰ χαθεῖ, ἀρκεῖ καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος, ἐντελῶς ἐλεύθερα νὰ πιστέψει στὸν Χριστὸ καὶ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀπολυτρωτική του Θυσία.
Ὁ Τριαδικὸς Θεός, ἐνοχλεῖται καὶ θλίβεται τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ποὺ ἔχει καταρρακώσει τὸν ἄνθρωπο, μὲ τὴν ἐλεύθερη ἐπιλογὴ τοῦ ἴδιου του ἀνθρώπου, ὥστε γιὰ νὰ τὸν σώσει, ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς, ἀνεβαίνει ἐπάνω στὸ Σταυρὸ «ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀποληται, ἀλλ’ ἔχει ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάν. Γ΄ 15) δήλ. Ὥστε ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτὸν νὰ μὴ χαθεῖ, ἀλλὰ νὰ ζήσει αἰώνια.
Ἀδελφοί μου, ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ παίζουν μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ σπαταλοῦν τὸ πολυτιμότατο τοῦτο δῶρο ποὺ ὀνομάζεται χρόνος, σὲ ἔργα καὶ πράξεις ποὺ ἀμαυρώνουν τὴν πανέμορφη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ... Ὅπως ἐπίσης ὑπάρχουν καὶ ὁρισμένοι οἱ ὁποῖοι, λόγω διαφόρων καταστάσεων, ἀντιμετωπίζουν καὶ ἐκλαμβάνουν ἀρνητικὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ κλείνουν τὴν καρδιά τους στὰ ἁπαλὰ καὶ διακριτικὰ χτυπήματα τῆς χάριτος (Ἀποκάλυψις Ἰωάν. Γ΄ 20), καὶ ὄντας ἀπογοητευμένοι, ἔχουν καταλήξει ὅτι ὁ Θεὸς ἤδη τοὺς ἔχει κατακρίνει.
Φυσικά, ὅπως κατανοοῦμε, τόσο ἡ πρώτη, ὅσο ἡ δεύτερη ψυχολογικὴ κατάσταση ποὺ ἐκφράζει τὰ παραπάνω, εἶναι κάτι ποὺ ἔχει σπαρεῖ «ἀπὸ τὸν ἐχθρὸ» στὴ συνείδηση.
Ἐμεῖς, παρὰ τὰ λάθη μας, ὁμολογουμένως τὰ μικρὰ ἀλλὰ καὶ τὰ μεγάλα, ἂς μὴ τὸ βάζουμε ποτὲ κάτω.
Ἂς ἀτενίζουμε τὸν Κύριο Ἰησοῦ, νικητὴ ἐπάνω στὸν θρόνο τοῦ Σταυροῦ του, ὄντας βέβαιοι ὅτι ἡ ἀπολυτρωτική του Θυσία μέσω τῆς ζωντανῆς πίστεως ποὺ τοῦ προσφέρουμε, θὰ μᾶς σώσει, ἀφοῦ: «οὐκ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ εἰς τὸν κόσμον ἴνα κρίνη τὸν κόσμον, ἀλλ’ ἴνα σωθῆ ὁ κόσμος δὶ’ αὐτοῦ» (Ἰωάν. Γ΄17), δήλ. Δὲν ἀπέστειλε ὁ Θεὸς τὸν Υἱόν του στὸ ἁμαρτωλὸ γένος τῶν ἀνθρώπων, γιὰ νὰ κατακρίνει καὶ καταδικάσει τὸ γένος αὐτό, ἀλλὰ τὸν ἀπέστειλε γιὰ νὰ σωθεῖ ὁλόκληρος ὁ κόσμος τῶν ἀνθρώπων δὶ’ Αὐτοῦ.
Εἴθε ἡ χάρις ποὺ ἐκπηγάζει ἀπὸ τὸ τίμιον ξύλον τοῦ Σταυροῦ, νὰ μᾶς περιφρουρήσει καὶ νὰ μᾶς ὁδηγήσει εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας.
Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου