“Η τῶν ἀπελπισμένων μόνη ἐλπίς..”

Γράφει ὁ Μοναχὸς Μωυσῆς ὁ Ἁγιορείτης

“Θεοτόκος! Ἡ Παναγία εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀπελπισμένους. Μονάκριβη μάνα. Εἶχε ἀπελπιστεῖ ἀπὸ τὶς ἱκανότητές της. Δὲν στεκόταν στὰ δεκανίκια τῶν λόγων τῶν ἄλλων. Στηριζόταν στὸν σταυρὸ τοῦ Υἱοῦ της. Ὁ πόνος τὴν ὀμόρφαινε πιὸ πολύ. Στὸν κίνδυνο βρῆκε τὴ λύτρωση. Ἐπέλεξε τὴ σιωπή. Κυνηγήθηκε. Ἀγάπησε τὰ δύσκολα. Ἄντεξε στὸν πόνο. Ἄντεξε καὶ στὴν εὐτυχία τῶν μαθητῶν τοῦ Υἱοῦ της, δίχως λάθη στὶς ἐξετάσεις. Ἤξερε ν’ ἀναμένει.

Ἔπαθε λοιπὸν κι ἔμαθε. Κέρδισε κι ἔχει νὰ δώσει. Ὅ,τι ἔχει εἶναι δικό μας. Ὁ πλοῦτος ἀκένωτος, ζωοδόχος πηγή, ζωηφόρος ἀγάπη, ἐπιτάφιος της ἀπόγνωσης. Νὰ μὴ τὴν καταδέχονται καὶ νάναι τόσο καταδεκτική. Ἡ ἔκφραση τῆς μία μεγάλη σιωπή, εὔλαλη. Σκουπιδοντενεκέδες περιττῶν λόγων καθημερινὰ στὶς ἐξώθυρες, γεμάτοι οἱ λάκκοι. Τὸ πέμπτο εὐαγγέλιο τῆς Παναγίας εἶναι ὅλο λευκὲς σελίδες, εἶναι γραμμένο ἀπὸ θωπευτικὴ σιωπή, ἀπὸ μελάνι παραμυθίας. Εἶναι μία ἀνοιχτὴ ἀγκαλιά, μία σεμνὴ παρουσία, ἕνα μαντήλι, ἕνα ρόδο, ἕνα κουκὶ θυμίαμα στὸ λιβανιστήρι τῆς γιαγιᾶς, μία ἀχτίδα ἥλιου στὴν κλειστὴ κάμαρη, ἡ μόνη γυναικεία μορφὴ στὸ κελλὶ τοῦ ἀσκητῆ, ἡ διακόνισσα τοῦ Ἄθω, ἡ ἀρχόντισσα τοῦ Πρωτάτου, ἡ θαυματουργὸς...Γερόντισσα.

Ἡ Παναγία, ἡ θάλασσα τοῦ Πεντζίκη, τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας, τὸ μαφόρι τῆς σκέπαστρο παρηγοριᾶς, ἡ ἀρετὴ τῆς τροφή μας, ὅλων τῶν πεινασμένων, τῶν φτωχῶν ἄφωτων, ἡ φίλη τῶν ἀθώων, τῶν μαυρισμένων στὸ δάκρυ πονεμένων γιάτρισσα, ὁ ἥλιος τοῦ χιονιοῦ μας.

Ἡ Παναγία δὲν εἶναι διόλου δυσνόητη, δὲν εἶναι σύμβολο, δὲν εἶναι οὔτε γριὰ οὔτε παιδούλα, ξέρει
πόσο αἰσιόδοξη νὰ εἶναι, ν’ ἀπομακρύνεται ξέρει ἀπὸ τὸ προσκήνιο, ἐκεῖ ποὺ δὲν θέλουν νὰ τὴν ἐπικαλοῦνται. Δὲν θέλει νὰ δυσκολεύει κανένα, οὔτε μὲ τὴν ἀγάπη της. Ὅσοι ἐπέλεξαν τὴ χαζομάρα τοὺς ἀφήνει νὰ φᾶνε τὰ μοῦτρα τους.

Ἐπιτέλους ἂς νοιώσουμε πὼς ἡ μοναξιὰ μᾶς πρέπει νὰ μάθει νὰ στρώνει μόνη τραπέζι. Δὲν γίνεται συνέχεια νὰ ξεγλυστρᾶμε καὶ νὰ θέλουμε κι ἕτοιμο φαγητὸ καὶ στρωμένο τραπέζι κι ἄμισθο καὶ χαμογελαστὸ ὑποτακτικό. Καλούμεθα νάμαστε εὐγνώμονες μ’ αὐτὸ ποὺ μᾶς δόθηκε, ἡ ἀνδρεία νὰ μᾶς στολίσει, ἡ ὡραιότητα τῆς παιδικῆς ἁγνότητας νὰ καλύψει τὴ γύμνια μας, σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ κακομοιριὰ δέρνει τοὺς καλλιτέχνες, τοὺς ἐπιστήμονες καὶ μερικοὺς ἀκόμη ἱερεῖς.

Εὐχαριστῶ, Παναγία μου, γιὰ τὸν ἐνθουσιασμὸ πού μου δίνεις ἀπόψε, ποὺ εἶμαι ἀπελπισμένος καὶ ἡ ἐλπίδα μου εἶσαι Ἐσύ. Ἂς ἀφήσουμε λίγο καὶ τοὺς ἄλλους, ἂς δοῦμε καὶ τὸ σκαρί μας, δὲν εἶναι ἐγωιστικό, εἶναι ἀπαραίτητο.

Ἐλπίδα στὸ μέλλον, ἀπελπισία καλὴ στὸ παρελθόν, χαρὰ στὸ νῦν, μακαριότητα στὸ ἀεί. Πάντα ἡ θυσία, θυσιάζεται ὁ Υἱὸς στὸν Σταυρό. θυσιάζεται ἡ μητέρα του στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ ἄφατου πόνου. Ὁ πόνος μὲ πόνο νικιέται. Ἡ ἀγάπη κερδίζεται μὲ πόλεμο. Πότε θὰ μᾶς διδάξει κι ἐμᾶς ἡ ἁγία Παράδοση;


Μονάκριβη ἐλπίδα τοῦ κόσμου Ὑπεραγία Θεοτόκε”.


** Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ «Ἀθωνικὸ Ἀπόδειπνο», ἐκδόσεις Ἁρμὸς
agiooros.net
ΠΗΓΗ:ΑΝΑΒΑΣΕΙΣ
ΑΠΟ:ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ