Δεν ὑπάρχει περισσότερο ὁδυνηρό, μὰ καὶ περισσότερο εὐεργετικὸ γιὰ ἕναν ποὺ νομίζει ὅτι βρίσκεται σὲ «ὑψηλὰ ἐπίπεδα», ἀπὸ τὰ νὰ τὸν βοηθήσει κάποιος νὰ συνειδητοποιήσει τὸ ποὺ ἀκριβῶς βρίσκεται. Καὶ δὲν εἶναι τίποτε πιὸ ὠφέλιμο γιὰ αὐτὸν ποὺ ἔχει πείσει τὸν ἑαυτό του ὅτι «μαρτυρᾶ τὴν ἀλήθεια», ἐξ οὐ καὶ«μάρτυρας», ἀπὸ τὸ νὰ γευθεῖ μέσα στὴ συνείδησή του τὴν κατὰ πάντα εὐεργετικὴ καὶ «μαρτυρικὴ» ἀπομυθοποίηση.
Αν ὄχι αλλοι που εχουν μεγαλωσει μὲ περίεργες καὶ ἀνεδαφικὲς ἐν πολλοῖς ἀντιλήψεις, τουλάχιστον ὁ Ἕλληνας (ὄχι μόνο μὲ τὴν γεωγραφικὴ ἔννοια ἀλλὰ κυρίως μὲ τὴν ἰδεολογική), δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἔχει μέσα τοῦ τὴν πραγματικότητα τῆς ἀναζήτησης καὶ τῆς ἔρευνας προσώπων καὶ πραγμάτων.
Περισσότερο δὲ ἀπὸ ὀ,τιδήποτε ἄλλο, ὁ γνήσιος Ἑλληνικὸς λόγος, εἶναι αὐτὸς ποὺ ὁδηγεῖ τὸν σκεπτόμενο ἄνθρωπο (ἀναγκαία προυπόθεση αὐτή), στὸ νὰ ἀναπτύσσει τὴν κριτικὴ τοῦ σκέψη καὶ νὰ ἐπιζητᾶ τὶς «μαρτυρίες» (τὰ ντοκουμέντα) τῆς Πίστεώς του.
Αναντιλέκτως φιλοι μου, ὅταν παρακολουθοῦμε τὶς περίεργες τακτικὲς τῶν κλειστῶν «θρησκευτικῶν ὁμάδων», οἱ ὁποῖες ἀπαγορεύουν ἀπὸ τὰ μέλη τοὺς τὴν ἐλεύθερη κριτικὴ σκέψη καὶ τὶς τυχὸν ἀντιρρήσεις, μὲ τὴν ἀπειλὴ τῆς διαγραφῆς ἀπὸ τὴν ὁμάδα (μὲ ὅ,τι κοινωνικὸ καὶ ὄχι μόνο συνεπακόλουθο), τότε, ὄχι μόνο γιὰ Χριστιανικὴ ἐλευθερία δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος, ἀλλ’ οὔτε καν γιὰ ἁπλὴ ἀνθρώπινη ἐλεύθερη ἐπικοινωνία.
Θέλετε νὰ τὸ δείτε αυτο στὴν πράξη με ἔνα παράδειγμα;
Πριν ἀπο κάμποσο καιρο, εἴχαμε ἐπικοινωνία μὲ ἔνα εκ των υπευθύνων των «μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά».
Η συζήτηση ξεκίνησε μὲ τὸ θέμα της ελευθερίας. Τί εἴναι Χριστιανικη, και όχι μόνο, ἐλευθερία. Κατόπιν θα προχωρούσαμε σὲ ἄλλα σημαντικά Βιβλικα θεματα. Ο «μάρτυρας», ἀφοῦ «ἔβαλε την κασσέτα» ἰσχυριζόμενος οτι «ἤταν ενας πρώην Ορθοδοξος, ποὺ ὅμως ἡ ζωὴ τῶν Ὀρθοδόξων, δῆθεν τὸν σκανδάλισε καὶ ἀφοῦ βρῆκε στὴ συνέχεια τὴν ἀλήθεια στοὺς «μάρτυρες», ἀρνήθηκε τὴν Πίστη ποὺ τοῦ εἶχαν δώσει κλπ, κλπ.........» (Ἀκριβῶς δηλαδὴ τὰ ἴδια ποὺ ἀκοῦμε νὰ λένε ὅταν ξεκινοῦν νὰ ποῦν αὐτὰ ποὺ ἔχουν μάθει), ἔκλεισε τὴν παράγραφο, νομίζοντας ὅτι εἶχε ἐπιτύχει τὸν πρῶτο του στόχο.
Προσέξτε τώρα φιλοι μου, πώς ερχεται στην ἐπιφάνεια αυτο που είπαμε πρίν. Ὄτι δηλ. στὶς κλειστὲς αὐτές ομαδες, δεν επιτρέπεται η ελευθερια του λόγου, κάτι για το ὁποῖο, ὡς γνωστόν, οἱ πρόγονοί μας ἔδωσαν τὸ αἷμα τους.
Ορθ. : Πολὺ καλά, σὲ ἄκουσα ὅπως εἴδες χωρις καμμία διακοπῆ. Ὅμως, πρὶν ξεκινήσουμε την Βιβλική μας ερευνα καὶ τις αντιπαραθέσεις νὰ σὲ ρωτήσω κάτι.
Μ.τ.Ι. : Παρακαλῶ.
Ορθ. : Εἴπες πριν ὅτι προτοῦ γίνεις Μ.τ.Ι. ἤσουν Ὀρθόδοξος. Καὶ τώρα ἔρχεσαι σὲ ἕναν Ὀρθόδοξο Χριστιανὸ καὶ μάλιστα κληρικό, ὄχι ἁπλὰ γιὰ νὰ μιλήσεις ἀλλὰ μὲ ἀπώτερο σκοπὸ νὰ τὸν πείσεις ὅτι ἡ σωστὴ πίστη εἶναι αὐτὴ ποὺ πρεσβεύεις τώρα.
Μ.τ.Ι. : Ὄχι ακριβως...
Ορθ. : Αὐτὸ ἀκριβῶς! Η συζήτησις δεν γίνεται γιὰ τὴν συζήτηση, ἀλλὰ γιὰ νὰ καταλήξουμε σὲ κάποιο ἀποτέλεσμα. Τέλος πάντων, ἄλλο τώρα θέλω νὰ τονίσω. Δὲ νομίζω, στὴ φιλική μας αὐτὴ συνάντηση, ὅπως ὁ ἴδιος τόνισες στὴν ἀρχή, νὰ ὑπάρχει ἐκ μέρους σου κάποια ἀντίρρηση στὸ νὰ παραυρεθεῖ καὶ ἕνας πρώην Μ.τ.Ι. ;
Μ.τί. : (Χάνοντας την μέχρι τοτε ψυχραιμία του και τα χαμόγελα) Ὄχι, αὐτὸ δεν γίνεται.
Ορθ.: Δηλαδὴ ἔχεις αντιρρηση;
Μ.τ.Ι. : Ναί, ἔχω αντιρρηση δε δέχομαι.
Ορθ.: Και γιατί παρακαλω δεν δέχεσαι; Στὴν ἀρχὴ δεν είπες οτι εισαι και νιώθεις ελευθερος ἄνθρωπος, καὶ τόνισες μάλιστα ὅτι ὁ Ἰεχωβὰ σὲ ἐλευθέρωσε; Σὰν τί ἔχεις τώρα δηλαδὴ νὰ φοβηθεῖς ἀπὸ αὐτὴ τὴ συνάντηση;
Μ.τ.Ι. : Σου είπα ὄχι. Αὐτὸ δεν μπορεῖ νὰ γίνει (και δίχως να τὸ καταλάβει, του ξέφυγε ἠ εξὴς φράση). Αὐτὸ ἀπαγορεύεται. (ὅταν συνειδητοποίησε ὅτι ἐξέφρασε τὶς συγκεκριμένες αὐτὲς λέξεις, ἔγινε κατακόκκινος καὶ ἔδειχνε νὰ κάθεται «ἐπάνω σὲ ἀναμμένα κάρβουνα»).
Ορθ. : Και ποιος είναι αυτος που τὸ ἀπαγορεύει φίλε μου; Τὸ Εὐαγγέλιο που ισχυρίζεσαι οτι μελετας; Ὄχι μονο δεν το ἀπαγορεύει, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐπιβάλλει τὴν γνώση καὶ τὴν ἔρευνα τῆς ἀλήθειας. Καὶ ἐπιτέλους, ὅπως αὐτὴ τὴ στιγμὴ ἐγὼ ὁ ἴδιος δέχομαι μὲ κάθε ἄνεση ὅπως βλέπεις, νὰ συνομιλήσω μὲ ἕναν πρώην Ὀρθόδοξο, ὅπως αὐτοχαρακτηρίστηκες, γιατί καὶ ἐσὺ νὰ μὴ συνομιλήσεις μὲ ἕνα πρώην Μ.τ.Ι. ; Τί εἶναι αὐτὸ φίλε μου ποὺ σὲ ἐμποδίζει καὶ σὲ δυσκολεύει στὸ νὰ δεῖς τώρα ἕναν ἄνθρωπο ὁ ὁποῖος μέχρι προχθὲς ζοῦσε ἀκριβῶς ὅπως καὶ ἐσύ; Ἔχοντας μάλιστα τὶς ἴδιες ἢ καὶ περισσότερες μὲ ἐσένα «παραστάσεις καὶ ἐμπειρίες», θὰ μπορέσουμε νὰ ἀναπτύξουμε ἕνα θαυμάσιο διάλογο ἀληθείας καὶ ἀγάπης.
Μ.τ.Ι. : Εἶπα ὄχι, δεν μπορώ να σου εξηγήσω (!) Ἂν θέλεις νὰ μιλήσουμε οι δυο μας.
Ορθ. : Μὰ οἱ δυο μας μιλούμε αυτη τὴ στιγμὴ και βλέπεις οτι δεν μπορείς καν να συνεχίσεις, ἔχοντας τόσο συγχυστεί και απορριπτοντας τὴν κοινὴ λογική, προβάλλοντας δύο μέτρα καὶ δύο σταθμά. Γιατί ἐγὼ νὰ μπορῶ, καὶ φυσικὰ πάντα θὰ μιλάω μὲ πρώην Ὀρθοδόξους καὶ ἐσὺ τρέμεις στὴν κυριολεξία γιὰ μία συνάντηση μὲ ἕνα πρώην δικό σας «μάρτυρα»;
Μ.τ.Ι. : Δυστυχῶς δὲ μπορώ αλλο νὰ συνεχίσω...
Ορθ. : Ὄντως φιλέ μου. Δυστυχῶς εἴσαι ἐγκλωβισμένος, ὅπως διαπιστώνεις καὶ ἐσύ ο ιδιος, και έχεις χασει μαζὶ μὲ την Πίστη σου και ο,τι πολυτιμότερο, την ελευθερία σου. Ἀλήθεια πως μπορεις να ζεῖς; Πώς δέχεστε καποιοι να σας καταντούν ἀνθρωπάκια που πάσχουν ἀπὸ ἠττοπάθεια καὶ ἀπὸ ἔλλειψη ἐλευθερίας ἀλλὰ καὶ ἀξιοπρέπειας; Ἂν παρέμενες στὶς ρίζες μας (ποὺ αὐτὸ πλὴν τῶν ἄλλων σημαίνει γνήσια πνευματικότητα, ἦθος, ἀρετὴ καὶ ἐλευθερία), τότε κανένας δὲν θὰ τολμοῦσε νὰ σοὺ ἀποστερήσει τὴν προσωπική σου ἐπιλογὴ καὶ τὴν ἐλεύθερη ἔκφραση καὶ συναναστροφὴ μὲ ὁποιονδήποτε ἄνθρωπο. Ἂν δὲν ἄφηνες, κάποιοι ἄλλοι- ξένοι κατὰ πάντα, νὰ σκέπτονται γιὰ ἐσένα- κανένας δὲ θὰ τολμοῦσε τώρα νὰ σὲ ἀπειλήσει μὲ ἀποκοπῆ ἢ νὰ ἐγείρει διεκδικήσεις καὶ κηδεμονία ἐπάνω στὴ συνείδησή σου. Τόσο λοιπὸν δύσκολο εἶναι νὰ ἐννοήσεις κάποιες ἁπλὲς ἀλήθειες ποῦ ἀποδεσμεύουν τὸν ἄνθρωπο; Κατανοεῖς ὅτι ἕνας ἀνελεύθερος εἶναι ἀδύνατον ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ βιώσει τί ἐστὶ ἀλήθεια καὶ τί ἀκριβῶς εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο;
Περιττὸ νὰ τονίσουμε φιλοι μου ότι ὁ ταλαίπωρος «μάρτυρας» εἶχε χάσει μαζὶ μὲ τὴν ψυχραιμία του καὶ τὸ χρῶμα του καὶ τὸ τρέμουλο στὸ κορμί του, ἀποκρυπτογραφοῦσε τὴν κόλαση ποὺ βίωνε στὴ σκέψη, μὴ τυχὸν καὶ μάθουν κάποιοι ἄλλοι Μ.τ.Ι. τὸ ἀποτέλεσμα τῆς συναντήσεως.
Μέσα λοιπον σὲ τέτοιες ἐγκλωβισμένες καὶ κλειδωμένες συνειδήσεις, μπορεῖ ἕνας λογικὸς ἄνθρωπος νὰ βρεῖ ποτὲ αὐτὰ ποῦ ζητᾶ ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη; Εἶναι ποτὲ δυνατὸν μία ψυχή, τόσο μπερδεμένη, νὰ αἰσθανθεῖ τί θὰ πεῖ Ὀρθοδοξία καὶ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο; Φίλοι μου, εἶναι τόσο τραγικὴ ἡ κατάσταση ποὺ βιώνουν ὅσοι συνάνθρωποί μας ἔμπλεξαν σὲ τέτοιες καταστάσεις, ὥστε ὄχι μόνο γιὰ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο δὲν μπορεῖ νὰ γίνεται λόγος (ἀπρόσιτες οἱ κορυφὲς αὐτές) , ὄχι γιὰ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν μπορεῖ νὰ τεθεῖ θέμα, οὔτε πάλι γιὰ Χριστιανικὸ ἦθος, ἀλλὰ θὰ πρέπει κανεὶς νὰ ξεκινήσει ἀπὸ τὰ στοιχειώδη καὶ τὰ αὐταπόδεικτα. Καὶ τὸ πρῶτο καὶ ἀναγκαῖο εἶναι τὸ νὰ κατανοήσουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ὅτι ὁ Θεὸς θέλει τὰ πλάσματά Του ἐλεύθερα καὶ ὄχι δεσμευμένα ἀπὸ ἄλλους ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι τοὺς ἔχουν περάσει τὴν ἀντίληψη ὅτι οἱ ἴδιοι ἀποτελοῦν τὸν «ἀγωγό του Θεοῦ».
Ἐπιτέλους, ἐάν δεν θέλουν νὰ κατανοήσουν αλλα ὑψηλὰ διδάγματα, ἂς αἰσθανθοῦν οἱ Μ.τ.Ι ότι εἴναι πολυ προσβλητικό για τον ὁποιονδήποτε ἀνθρωπο και μάλιστα για έναν Ἕλληνα, ἀπο μόνος του νὰ καταντά σκλαβος.
«Αἰδώς Αργιοι».
Ἐπίμετρον : Ἐάν οντως ὀφείλει να «μαρτυρήσει» (ὁμολογήσει) κάτι κανείς, τούτο ειναι α) τὸ ψυχικὸ μαρτύριο που υφίστανται οἱ «μάρτυρες τ. Ι.» στὴν σκέψη ὅτι, ἐνδεχομένως μπροστὰ σὲ κόσμο νὰ συναντηθοῦν μὲ ἕνα πρώην «μάρτυρα τ. Ι.» ποῦ ἔχει μελετήσει καὶ γνωρίζει καλῶς τὰ «μυστικὰ τοῦ βάλτου» καὶ β) ὀφείλει νὰ «μαρτυρήσει» (ἀποκαλύψει) κανεὶς τὰ «μαρτύρια» (βάσανα) καὶ δὴ τὰ βαρβαρικὰ ποὺ ὑφίσταται ἑξακολουθητικῶς ὁ ὀρθὸς λόγος καὶ ἡ Ἑλληνικὴ γλώσσα ἀπὸ τους «μάρτυρες τ. Ι.» ἐντός του «στοιχειωμένου Πύργου τῆς Ἑταιρείας» καὶ «ἕως ἐσχάτου της γής».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου