Οἱ ταγοί μας καί ἡ Δύση

Τοῦ Μάριου Εὐρυβιάδη
ΗΚύπρος δέν πρέπει νά προεδρεύσει καί δέν θά ἀφεθεῖ νά προεδρεύσει τῆς Ε.Ε. τό 2012.
Αὐτή εἶναι εἰλημμένη ἀπόφαση τῶν Δυτικῶν τῶν Ἀμερικανῶν, τῶν Ἐγγλέζων καί μίας κλίκας ἀνεξαρτήτων γραφειοκρατῶν στήν Ε.Ε. - τό τελευταῖο φλάμπουρο τῶν ὁποίων ἐμφανίζεται τώρα μέ τή μορφή τοῦ Ἐπιτρόπου Στεφᾶν Φοῦλε. Ἡ ἡμερομηνία - κλειδί λοιπόν γιά τήν ἐξεύρεση «δῆθεν» λύσης δέν εἶναι τό 2010, οὔτε τό 2011 ἀλλά τό 2012. Μέχρι τό 2012 πρέπει νά ἔχει «κλείσει» τό Κυπριακό, δηλαδή νά ἔχει διαλυθεῖ τό ζυριχικό κράτος τοῦ 1960.....

Τό κράτος αὐτό μπορεῖ νά μήν τό ἤθελε κανένας ὅταν δημιουργήθηκε. Ἀλλά αὐτοί πού δέν τό ἤθελαν περισσότερο δέν ἦταν οἱ Ἑλληνοκύπριοι. Αὐτή ἡ θέση, σχεδόν κυρίαρχη σήμερα, ὑπῆρξε ἕνα προπαγανδιστικό κατασκεύασμα τῆς Δύσης. Εἶναι ἡ Δύση πού ἀποφάσισε, προτοῦ καν στεγνώσει τό μελάνι τῶν ζυριχικῶν ὑπογραφῶν, ὅτι ἡ δημιουργία τοῦ κράτους αὐτοῦ, ἔστω καί κολοβοῦ, μέ τρεῖς νατοϊκούς στρατούς στά ἐδάφη του, μέ δύο ἀγγλοαμερικανικές βάσεις καί δεκάδες ἄλλα στρατιωτικά ὑποσυστήματα, ὅπως τά ἀγγλο-ἀμερικανικά ραντάρ στό Τρόοδος καί τούς ὑπό τή διοίκηση τῆς CΙΑαμερικανικούς σταθμούς παρακολούθησης, ὑπῆρξε μεῖζον στρατηγικό λάθος τό ὁποῖο ἔπρεπε νά θεραπευθεῖ μέ τήν πρώτη εὐκαιρία.

Ἡ ἐπιχείρηση γιά τήν κατάλυση τοῦ κυπριακοῦ κράτους, ἀπό τόν ἴδιο χρόνο πού αὐτό ἐγκαταστάθηκε, οἰκοδομήθηκε γύρω ἀπό τό ἕωλο ἐπιχείρημα τοῦ κινδύνου τῆς «κομμουνιστικοποίησης» τῆς Κύπρου μέσῳ τῆς κάλπης, λόγω τῆς ὕπαρξης ἰσχυροῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος στό νησί, τό ὁποῖο εἶχε καί σημαντικά ἐρείσματα ἀνάμεσα στούς Τουρκοκύπριους.

Πολύ πρίν ἀπό τά γεγονότα τοῦ 1963 - 1964, ἡ Κύπρος ἦταν ἤδη στοχοποιημένη. Προτοῦ δαιμονοποιηθεῖ ὁ Μακάριος ὡς ὁ «ρασοφόρος Κάστρο» καί τό νησί ὡς «Κοῦβα τῆς Μεσογείου», ἡ Κύπρος εἶχε ἕνα ἄλλο προσωνύμιο στά Δυτικά κέντρα ἐξουσίας. Ἦταν ἡ «Τσεχοσλοβακία» τοῦ μεταπολέμου. Ἦταν ἡ Τσεχοσλοβακία τοῦ 1948, ὅπου μέσῳ «δημοκρατικῶν διαδικασιῶν» τό Κομμουνιστικό Κόμμα τῆς χώρας, πού μειοψηφοῦσε, ἐκμεταλλεύθηκε κάποιο ἀδιέξοδο καί μέσῳ ἑνός «κοινοβουλευτικοῦ πραξικοπήματος» ἀνέλαβε τήν ἐξουσία καί πέρασε τή χώρα γιά τά καλά στό ἀνατολικό στρατόπεδο.
Αὐτό πού ἐνοχλοῦσε τούς Δυτικούς δέν ἦταν ὁ Μακάριος. Δικός τους ἦταν. Τούς ἐνοχλοῦσε τό ΑΚΕΛ καί οἱ κομμουνιστές. Πίστευαν (πιθανότατα ἔκαναν ὅτι πίστευαν, δέν τό ἀποκλείω) ὅτι οἱ δολοπλόκοι καί πανοῦργοι κομμουνιστές θά «ξεγελοῦσαν» τόν Μακάριο καί ὅτι μέσῳ τῆς κάλπης καί ἄλα-τσεχοσλοβάκικα, θά ἀναλάμβαναν τήν ἐξουσία καί θά ἔριχναν τήν Κύπρο στήν ἀγκαλιά τῆς Μόσχας, πού θά ἐγκαθίστατο στήν καρδιά τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Καί θά ὑπερφαλαγγιζόταν, ἔτσι, ὅλο τό ἀμερικανικό στρατήγημα τῆς ἀνάσχεσης τῆς ΕΣΣΔ καί τοῦ διεθνοῦς κομμουνισμοῦ.

Ἀπό τό 1964 μέ ἀποκορύφωμα τό σχέδιο Ἀνᾶν τό 2004 καί ἐνδιάμεσο σταθμό τό πραξικόπημα τοῦ 1974, ἔγιναν ἀμέτρητες προσπάθειες διάλυσης τῆς Κύπρου. Δέν τεκμηριώνεται, καμία μά καμία «χαμένη εὐκαιρία» ἐάν μέ αὐτή ἐννοεῖται κάτι ἄλλο παρά ἡ διάλυση τοῦ ζυριχικοῦ κράτους. Διότι τό «κάτι ἄλλο» θά ἐπέτρεπε σέ ἕνα κυπριακό κράτος νά ὑπάρχει καί νά λειτουργεῖ σάν κράτος ἔστω καί ὑπό κάποιες δουλεῖες.
Προκαλῶ τόν ὁποιονδήποτε νά τεκμηριώσει μέ στοιχεῖα καί ὄχι μέ κουβέντες τοῦ καφενείου καί μέ θέσεις τύπου «οἱ Ἀμερικάνοι μᾶς διαβεβαίωναν ὅτι...» κ.λπ. Ποιά ὑπῆρξε ἡ «χαμένη εὐκαιρία» πού δέν εἶχε ὡς ἀρχή καί τέλος τή διάλυση τοῦ κράτους;

Ποιά ἦταν καί πότε τήν ἀποδέχτηκαν οἱ Δυτικοί καί οἱ Τοῦρκοι;

Μπορεῖ ὁ κόσμος νά ἔχει ἀλλάξει ριζικά ἀπό τό 1991, ἀλλά γιά τή Δύση τό ζυριχικό κράτος πρέπει νά διαλυθεῖ. Ὁ κυρίαρχος λόγος σήμερα εἶναι ὅτι ἀποτελεῖ τροχοπέδη γιά τήν Τουρκία καί γιά μία σειρά ἀμερικανικῶν καί εὐρωπαϊκῶν στρατηγικῶν σχεδιασμῶν πού σχετίζονται μέ αὐτή. Ἄς τό καταλάβουν αὐτό οἱ ταγοί μας, ὅσοι τουλάχιστον ἀπό αὐτούς αὐτοπαραμυθιάζονται. Δυστυχῶς, ἄν καί κάποιοι ἀπό τούς ταγούς μᾶς καταλαβαίνουν τά συμβαίνοντα, ἔχουν ἐπιλέξει νά γίνουν νεροκουβαλητές τῶν Δυτικῶν καί τῆς Τουρκίας.

* Ὁ Μάριος Εὐρυβιάδης διδάσκει διεθνεῖς σχέσεις στό Παντεῖο Πανεπιστήμιο.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ