Φιλοπαπικές προτεραιότητες τοῦ νέου Πατριάρχη Σερβίας. Στά χνάρια τοῦ Βαρθολομαίου.

Σημάτης Παναγιώτης
Παγιώνεται καί ἐπεκτείνεται ἡ Οἰκουμενιστική αἵρεση .Φιλοπαπικές προτεραιότητες τοῦ νέου Πατριάρχη Σερβίας

Εἴδαμε δημοσιευμένες (25/1/2010) τίς προτεραιότητες τοῦ νέου Πατριάρχη Σερβίας Εἰρηναίου. Μία ἀπό αὐτές εἶναι (τή θεωρεῖ μάλιστα ὡς ἀποστολή τοῦ) εἶναι «ἡ συμφιλίωση τῆς ὀρθόδοξης καί τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας».
Καί βέβαια, ἀφοῦ ἐπικράτησε –μέ τίς φιλότιμες προσπάθειες τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου– ὁ χαρακτηρισμός ὡς Ἐκκλησίας καί τοῦ Παπισμοῦ, ὄχι ἁπλῶς γιά λόγους εὐγενείας καί ὡς διπλωματικός ἑλιγμός, ἀλλά μέ τήν κύρια σημασία τοῦ ὄρου, καί ἀφοῦ παγιώθηκε νά ἀποκαλεῖται ἀπό ὅλους ὡς Ἐκκλησία πού ἔχει μυστήρια καί, ἄρα, εἶναι ἰσόκυρός της Ὀρθοδοξίας, εἶναι λογικό ὁ νέος Πατριάρχης (πού ὡς φάνηκε ἐξ ἀρχῆς, ἀποδέχεται τήν Οἰκουμενιστική ἰδεολογία) νά μήν μιλᾶ πιά γιά ἐπιστροφή στή ΜΙΑ Ἐκκλησία, οὔτε γιά ἀποβολή τῶν παπικῶν αἱρέσεων,
οῦτε καν γιά ἕνωση καί τόσα ἄλλα πολύπλοκα «κουραφέξαλα» πού ἐμποδίζουν τή κοσμική συνεργασία τῶν ἀνθρώπων καί τήν εἰρηνική συνύπαρξη. Τώρα πλέον μιλᾶμε ἁπλά γιά συμφιλίωση, πού θά προέλθη μέσα ἀπό τόν Διάλογο....


Καί ἀμέσως ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄, ὡσάν νά τό περίμενε ἤ ὡσάν νά ἤσαν συνεννοημένοι, ἅρπαξε τήν εὐκαιρία καί ἀπάντησε πρός τό νέο Πατριάρχη μεταξύ ἄλλων: «εἶμαι ὑποχρεωμένος νά ἐκφράσω τήν ἐκτίμησή μου γιά τό παράδειγμα πίστης πρός τόν Κύριο καί τίς πολλές χειρονομίες ἀνοίγματος πρός τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία».

Ὑπῆρξε καί ἄλλη ἄμεση συνέχεια. Σέ δηλώσεις τοῦ ὁ Πατριάρχης Σερβίας κ. Εἰρηναῖος (26/1/2010) χαιρετίζει καί πάλι τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα στή Σερβική πόλη Νίς, πού προετοιμάζεται γιά τό 2013, μέ τήν εὐκαιρία τῆς συμπλήρωσης 1.700 ἐτῶν ἀπό τήν ἔκδοση τοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων τό 313 μ.Χ., λέγοντας ὅτι εἶναι μία καλή εὐκαιρία γιά τήν εὐόδωση τοῦ οἰκουμενικοῦ διαλόγου.

Μετά ἀπό αὐτά οἱ ἀνθρώπινες ἐλπίδες, ὅτι οἱ διαμαρτυρίες τῶν πιστῶν μποροῦν νά σταματήσουν τόν οἰκουμενιστικό κατήφορο πού βαδίζουν οἱ «ὀρθόδοξοι» ἡγέτες, ἐλαχιστοποιοῦνται. Καί ἐλαχιστοποιοῦνται, γιατί οἱ ἐνέργειές τους ἀφίστανται συνειδητά της παραδεδομένης Πατερικῆς πορείας προσεγγίσεως μέ τούς αἱρετικούς, ὅπως φαίνεται, ἄν συγκρίνουμε παρόμοιες καταστάσεις στήν ἐκκλησιαστική ἱστορία.

Φανταστεῖτε, ἀλήθεια, τό Μ. Ἀθανάσιο καί τόν σύγχρονό του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Ἀλέξανδρο (πού παρακαλοῦσε τό Θεό νά πεθάνει παρά νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν Ἄρειο) ἤ ὁποιοδήποτε ἄλλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, νά ἀπεδέχοντο μία τέτοια συγχαρητήριο ἐπιστολή ἀπό ὁποιονδήποτε ἀμετανόητο καί ἀνειλικρινῆ αἱρεσιάρχη, νά ἄνοιγαν μαζί του Διάλογο καί νά συμπροσεύχονταν.

Ἀσφαλῶς καί δέν θά ἀπεδέχοντο εὐμενῶς ποτέ τέτοια ἐπιστολή ἀπό τόν αἱρεσιάρχη, γιατί δέν εἶχαν κάνει τέτοιου εἴδους οἰκουμενιστικᾶ ἀνοίγματα (καί ποιός ξέρει ποιά ἄλλα παρασκηνιακά βήματα) πρός τόν Ἄρειο. Καί παρά τό γεγονός ὅτι ὁ αὐτοκράτορας (ὁ Μ. Κωνσταντῖνος) τούς ζητοῦσε νά ἐπικοινωνήσουν μέ τόν Ἄρειο, ὁ Μ. Ἀθανάσιος ἀρνιόταν νά τόν δεχθεῖ σέ κοινωνία, κι αὐτό τοῦ στοίχισε ἐξορίες (καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Μ. Κωνσταντῖνο!), γιατί ἔβλεπε πώς ὁ Ἄρειος ζητοῦσε μέν τήν ἐπικοινωνία, ἀλλά δέν τήν ζητοῦσε εἰλικρινῶς. Καί διασάλπιζε δυνατά, ὁ πολύπαθος πατριάρχης Ἀθανάσιος, πρός τούς αἱρετικούς, πώς μόνο μετά ἀπό εἰλικρινῆ μετάνοιά τους γιά ἐπιστροφή στήν ΜΙΑ Ἐκκλησία, θά ἐγίνοντο δεκτοί.

Ἐνθυμηθεῖτε ἀκόμα ἄλλο ἕνα παράδειγμα. Οἱ ἁπλοί πιστοί καί μόνο στό πρωτάκουσμα τῆς αἱρετικῆς διδασκαλίας τοῦ Νεστορίου (πρίν δήλ. παγιωθεῖ, ἐπισημοποιηθεῖ καί καταδικασθεῖ ὡς αἵρεση), βγῆκαν ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία διαμαρτυρόμενοι.

Μακάρι ὁ νέος Πατριάρχης νά μᾶς διέψευδε. Ὑπάρχουν, ὅμως, ἄραγε περιθώρια ἐλπίδας γιά μία διάψευση, μετά τήν «αὐτόβουλη» δήλωσή του γιά ἀνοίγματα πρός τήν καθολική ἐκκλησία, μετά τό ὄργιο συμπροσευχῶν καί μυστικῶν διαβουλεύσεων τῶν εἰδικῶν γραφειοκρατῶν τοῦ Φαναρίου, τῶν Βρυξελῶν καί τῆς Γενεύης κ.α.;

Κατά τά ἄλλα, ἐμεῖς σήμερα, εἴμαστε μία ὡραῖα ὀρθόδοξη ἀτμόσφαιρα καί οἰκογένεια. Οἱ περισσότεροι ἀγνοοῦν ἤ συμπορεύονται μέ τόν Οἰκουμενισμό καί κάποιοι ἄλλοι θά συνεχίσουμε νά δημοσιεύουμε «γενναῖες» ἀντιρρήσεις, νά καυτηριάζουμε τά κακῶς κείμενα τῶν συμπροσευχῶν καί τῶν διαλόγων, ὅπως χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα γίνεται δεκαετίες τώρα, ἤ μᾶλλον μέ ἀποτέλεσμα νά ἐξαπλώνεται ἀνεμπόδιστα ὅλο καί περισσότερο ὁ Οἰκουμενισμός.

Καί μετά θά ἀναπαύουμε τήν συνείδησή μας, παρακολουθοῦντες εἰρηνικά μία κατανυκτική ἀκολουθία, κατά προτίμηση σέ κάποιο ναό πού μνημονεύονται οἱ οἰκουμενιστές Πατριάρχες καί Ἀρχιεπίσκοποι ἤ οἱ ὅποιοι συνοδοιπόροι τους στό οἰκουμενιστικό παναιρετικό πανηγύρι.