Ἂν οἱ «προστάτες» τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ζητοῦν μόνο νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ ἀποχὴ τῶν μὴ ὀρθόδοξων ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν τὰ αἴτημά τους εἶναι χωρὶς ἀντικείμενο, ἀφοῦ ἡ ἀποχὴ αὐτὴ ἐπιτρέπεται ἤδη
Τοῦ Εὐάγγελου Ἀνδριανοῦ – Ἐπίτιμου Ἀρεοπαγίτη
Τελευταία ἔχει ἐξαπολυθεῖ μία ἐπίθεση κατὰ τῶν ἱερῶν συμβόλων ποὺ κοσμοῦν τὰ δικαστήρια, τὰ σχολεῖα, τὰ νοσοκομεῖα καὶ τὰ δημόσια καταστήματα, κατὰ τῆς προσευχῆς στὰ σχολεῖα, κατὰ τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν καὶ γενικὰ κατὰ τῆς χριστιανικῆς καὶ ὀρθοδόξου πίστεώς μας, μὲ προσφυγὴ στὸ Συνήγορο τοῦ Πολίτη, μὲ ἀξιώσεις περὶ ἀμέσου ἀφαιρέσεως τῶν συμβόλων, μὲ δημοσιεύματα εἰδικῶν καὶ μὴ καὶ μὲ ἀπειλὲς περὶ προσφυγῆς στὰ εὐρωπαϊκὰ δικαστήρια...
Καὶ ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν «προστασία» τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ποὺ «κινδυνεύουν» ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Σταυροῦ, ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῶν μαθητῶν καὶ ἀπὸ τὴν παρακολούθηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μόνο ἀπὸ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ τὸ παρακολουθήσουν.
Ἐπὶ τοῦ θέματος αὐτοῦ, σᾶς παρακαλῶ νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε μερικὲς παρατηρήσεις. Στὸ πνεῦμα τῆς ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Συντάγματος ἐπικλήσεως «Εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας καὶ τοῦ Ὁμοουσίου καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος» καὶ διὰ τῆς ἀσκήσεως ἀπὸ τότε ποὺ ὑπάρχει τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἐπὶ ἑκατὸν ἐνενήντα χρόνια, μὲ τὴ σύμφωνη γνώμη καὶ τὴν κοινὴ συνείδηση τοῦ συνόλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὅτι τὸ ἀσκούμενο κρατεῖ ὡς Δίκαιον, ἔχουν διαμορφωθεῖ συνταγματικὰ ἔθιμα. Μερικὰ ἀπὸ τὰ ἔθιμα αὐτά, δεσμευτικὰ γιὰ ὅλους τους πολίτες ὡς ηὐξημένης τυπικῆς ἰσχύος συνταγματικὲς διατάξεις, εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἡ διδασκαλία στὰ σχολεῖα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν κατὰ τὸ ὀρθόδοξο δόγμα, ἐκτὸς ἂν ὑπάρχει ἀντίθετη γνώμη τῶν γονέων.
Ἐπίσης, ἡ παρουσία τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καὶ τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων στὰ δικαστήρια, στὰ σχολεῖα, τὰ νοσοκομεῖα καὶ τὰ δημόσια καταστήματα, ὄχι μόνον ὡς θρησκευτικῶν, ἀλλὰ καὶ ὡς ἐθνικῶν συμβόλων. Ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι μόνο θρησκευτικὸ σύμβολο, ἀλλὰ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἕλληνες εἶναι καὶ τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἐθνικὸ σύμβολο, ἀφοῦ ὅλες οἱ ἐπαναστάσεις μας, τοπικὲς καὶ πανεθνικές, ἀπὸ τὸν Κροκόδειλο Κλαδὰ τὸ 1464, τὸν Ρήγα Φεραῖο (ὁ ὁποῖος ἂν καὶ εἶχε σὲ μεγάλο βαθμὸ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὶς διακηρύξεις τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης περὶ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἂν καὶ καλοῦσε σὲ ἐπανάσταση καὶ μὴ Χριστιανούς, εἶχε στὴ σημαία τοῦ τρεῖς σταυρούς), μέχρι καὶ τοὺς ἐπαναστάτες τοῦ 1821, ξεκίνησαν κάτω ἀπὸ σημαῖες ποὺ ἔφεραν τὸν Σταυρό.
Ἡ πρώτη μας Ἐθνικὴ Συνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου τὸν τοποθέτησε σὲ περίοπτη θέση στὴ γαλανόλευκη σημαία μας. Συνεπῶς, κανένας δικαστής, δάσκαλος, καθηγητὴς ἢ ἄλλος δημόσιος λειτουργὸς δὲν μπορεῖ νὰ διατάξει τὴν ἀφαίρεση τῶν συμβόλων αὐτῶν ἀπὸ δημόσιο κατάστημα, χωρὶς νὰ παραβιάσει τὶς συνταγματικῆς ἰσχύος διατάξεις καὶ νὰ παραβεῖ ἔτσι τὸ καθῆκον του καὶ κανένα εὐρωπαϊκὸ ἢ ἄλλο δικαστήριο δὲν μπορεῖ νὰ θίξει τὰ ἐθνικὰ σύμβολα τῶν ἐθνῶν.
Ἂς σημειωθεῖ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἑλληνική, οἱ σημαῖες ὅλων τῶν σκανδιναβικῶν κρατῶν, τῆς Μεγάλης Βρετανίας, τῆς Ἐλβετίας καὶ δώδεκα ἄλλων κρατῶν φέρουν τὸν Σταυρὸ ὡς ἐθνικὸ σύμβολο.
Κατὰ τὰ ἄρθρο 16, παράγραφος 2 τοῦ Συντάγματος, «Ἡ Παιδεία ἀποτελεῖ βασικὴ ἀποστολὴ τοῦ κράτους καὶ ἔχει σκοπὸ τὴν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματικὴ καὶ φυσικὴ ἀγωγὴ τῶν ἑλλήνων, τὴν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς συνείδησης καὶ τὴ διάπλασή τους σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες».
Σύμφωνα μὲ τὴν διάταξη αὐτή, τὸ κράτος εἶναι ὑποχρεωμένο νὰ φροντίζει τὴν ἀνάπτυξη καὶ τῆς ἐθνικῆς, ἀλλὰ καὶ τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν πολιτῶν τοῦ γιατί καὶ τὰ δύο αὐτὰ στοιχεῖα εἶναι ἐξίσου ἀπαραίτητα γιὰ τὴ διάπλαση τῶν ἑλλήνων «σὲ ἐλεύθερους καὶ ὑπεύθυνους πολίτες». Τὰ πλέον κατάλληλα μέσα γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ εἶναι ἡ προσευχὴ στὰ σχολεῖα καὶ ἡ διδασκαλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Δεδομένου ὅτι ἀπὸ αὐτὰ μποροῦν νὰ ἀπέχουν ὅσοι τὸ ἐπιθυμοῦν, ὥστε νὰ μὴν ὑπάρχει θέμα παραβιάσεως τῆς θρησκευτικῆς τους συνειδήσεως, ἡ κατάργησή τους, ἐνῶ δὲν θὰ προσφέρει τίποτε στοὺς μὴ ὀρθόδοξους χριστιανοὺς –ἀφοῦ τὰ δικαιώματά τους δὲν κινδυνεύουν-, θὰ ἀποτελέσει κατάφωρη παραβίαση τῆς ἀνωτέρω συνταγματικῆς διατάξεως καὶ βάναυση προσβολὴ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἐπιθυμοῦν νὰ προσεύχονται καὶ νὰ διδάσκονται τὴν ὀρθόδοξη πίστη μας τὰ παιδιά τους.
Ἂν οἱ «προστάτες» τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων ζητοῦν νὰ ἐπιτραπεῖ ἡ ἀποχὴ τῶν μὴ ὀρθόδοξων ἀπὸ τὴν προσευχὴ καὶ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, τὸ αἴτημά τους εἶναι χωρὶς ἀντικείμενο, ἀφοῦ ἡ ἀποχὴ αὐτὴ ἐπιτρέπεται ἤδη. Ἄν, ὅμως, ζητεῖται νὰ ἀπαγορεύσει τὸ κράτος τὶς δύο αὐτὲς ἐκδηλώσεις τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων, κατὰ παράβαση τοῦ ἄρθρου 13, παράγραφος 1, τοῦ Συντάγματος, κατὰ τὸ ὁποῖο «ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη» καὶ τὸ αἴτημα αὐτὸ γίνει δεκτό, τότε τὸ κράτος θὰ πρέπει καὶ νὰ τιμωρεῖ ὅσους μετέχουν στὶς ἐκδηλώσεις αὐτές, ὅποτε θὰ ἔχουμε στὸν εἰκοστὸ αἰώνα, μία νέα μορφὴ διωγμοῦ τῆς χριστιανικῆς πίστεως.
Πηγὴ ἐφ. «Παρασκήνιο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου