Στή βραχονησίδα Ἴμια δέν κρίθηκε μία κυβέρνηση καί μία στρατιωτική ἡγεσία. Κρίθηκε συνολικά ὅ,τι ἔχουμε χτίσει ὡς κρατικό καί κοινωνικό οἰκοδόμημα ἐδῶ καί μερικές δεκαετίες. Καί συγκρίθηκε μέ τή σοβαρότητα τῶν Τούρκων. Ναί, ἡ Τουρκία ζεῖ σέ μόνιμη κοινωνική καί πολιτική κρίση, ἀσελγεῖ συνεχῶς σέ κάθε ἔννοια Διεθνοῦς Δικαίου καί ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὅμως τόν βαρβαρικό της ρόλο τόν παίζει σοβαρά, μέ συνέπεια καί πυγμή. Προμελετημένα καί εὐφυέστατα κατακτοῦν οἱ Τοῦρκοι, βῆμα πρός βῆμα, ἡγεμονικό ρόλο στήν περιοχή. Αὐτό ἐπιδιώκουν καί ξέρουν πώς νά τό πετύχουν. Ἔχουν σοβαρότητα, πού λείπει ἀπό μᾶς τραγικά.
Τό δικό μας κράτος τρέμει μπροστά στούς χουλιγκάνους καταληψίες τοῦ Πολυτεχνείου, ποῦ νά βρεῖ ἀνάστημα γιά νά τό ὑψώσει ἀπέναντι στήν εὐφυέστατη στρατηγική τῶν Τούρκων; Πῶς νά ἐπιδείξει σοβαρότητα ἕνα κράτος πού δύο ὁλόκληρους μῆνες σερνόταν στόν ὠνάσειο ἐξευτελισμό κάθε πολιτικῆς καί συνταγματικῆς ἀξιοπρέπειας; Γι’ αὐτό καί φτάσαμε στόν ἀνήκουστο διασυρμό. Κράτος πού νά πατοῦν εἰσβολεῖς στό ἔδαφός του, καί αὐτό νά μαζεύει τίς σημαῖες καί τά ὄπλα του καί νά ἀποχωρεῖ, μέ τόν ὄρο νά ἀποχωρήσουν καί οἱ εἰσβολεῖς, ἔστω κι ἄν θριαμβολογοῦν γιά ἰδιοποίηση τῶν καταπατημένων. Ποιό ἀνάλογο, τέτοιου ἐσχάτου αὐτοεξευτελισμοῦ, μποροῦμε νά ἐπικαλεσθοῦμε;
Ὁμολογήθηκε καίρια ἀπό τό βῆμα τῆς Βουλῆς: Δέν εἴμαστε παρασκευασμένοι, ἔχουμε καίρια ὑστερήματα, μᾶς λείπουν ἀκόμα πολλά γιά νά μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε σθεναρά στήν τουρκική ἀνομία καί βαρβαρότητα.... Ἀλλά τί ἀκριβῶς μᾶς λείπει; Μία εὐφυής πολιτική, μία τολμηρή διπλωματία καί εὔστροφη στρατηγική χρειάζεται ἀνθρώπους μέ ἔκτακτη παιδεία, καλλιέργεια καί ἱστορική συνείδηση, πού ἡ Ἑλλάδα πιά δέν τούς παράγει. Χρειάζεται κυρίως φρόνημα καί αἴσθηση πατρίδας-ἄμεση αἴσθηση ὅτι ἡ βραχονησίδα Ἴμια εἶναι ἐξίσου καί ἀκραιφνῶς Ἑλλάδα ὅσο καί ἡ πλατεία Συντάγματος. Μέ ἀπαίδευτους ἤ ἀφελληνισμένους πολιτικούς, μεταπράτες εὐρωπαϊκῶν ἰδεολογημάτων, δέν ὑπάρχει, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει ἐμπνευσμένη ὀξύνοια, τόλμη.
Κάποιες μοναχικές φωνές κραυγάζουν ἀπό χρόνια ὅτι ἡ ἐξωτερική πολιτική ἀρχίζει μέ τό φρόνημα καί τήν αὐτοσυνειδησία πού μεταγγίζουμε ἀπό τό δημοτικό σχολεῖο, μά κάτι τέτοιο σήμερα λογαριάζεται σάν «ἐθνικισμός», «σοβινισμός», «σκοταδιστική συντήρηση». Ποιός εἶναι διατεθειμένος σήμερα νά πολεμήσει γιά τήν «πατρίδα», ποιά ποιότητα ζῶσα ταυτίζεται στίς συνειδήσεις μας μέ τήν πατρίδα, ποιά ἱστορία, ποιά γλώσσα, ποιά ἱερά, ποιά ἐλευθερία γνωρίζει ὁ Ἕλληνας πάρεξ τήν καταναλωτική;
Στή βραχονησίδα Ἴμια ξεγυμνώθηκε θεαματικά ἡ ἀνθρωπολογική μας ἔκπτωση, ἡ κοινωνική παρακμή μας. Πίσω ἀπό τούς ἀνθρώπους πού πῆραν ἔμφοβοι τίς ἀποφάσεις, πού ἔμειναν ἐκτεθειμένοι γιά κραυγαλέες παραλείψεις, γιά κωμικές παλινωδίες, πού μέτρησαν τά δεδομένα μέ κοντόθωρο μικρονοϊκό ὠφελιμισμό, πίσω ἀπό τούς ἐνόχους αὐτῆς τῆς ἀνατριχιαστικῆς ταπείνωσης τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, βρίσκεται ὁ καθένας μας, βρισκόμαστε ὅλοι μας. Βρίσκεται ὁ ἀεριτζής νεόπλουτος, ὁ καταχραστής ἐργολήπτης, ὁ φοροφυγάς, ὁ διορισμένος μέ κομματικό σημείωμα, ὁ ἀνάλγητος γιά τό «κοινωνικό κόστος» συνδικαλιστής. Βρίσκεται ὁ Ἕλληνας-ἕρμαιο τῆς κρετινικῆς «ψυχαγωγίας» τῶν τηλεοπτικῶν καναλιῶν καί τοῦ κρατικοῦ τζόγου, βρίσκεται ἡ διαλυμένη γιά λόγους «ἐκδημοκρατισμοῦ» παιδεία μας, ἡ ἀφελληνισμένη μᾶς διανόηση.
Ἡ ἀφαιρετική σύνοψη ὅλης αὐτῆς τῆς εὐτέλειας καί ἀποσύνθεσης συγκρότησε τή νοοτροπία καί τακτική, τελικά τόν ἀνθρωπολογικό τύπο τοῦ σημερινοῦ Ἕλληνα πού ὀρθώθηκε στή βραχονησίδα νά ἀναμετρηθεῖ μέ τούς Τούρκους. «Ὡς νάνος τανυόμενος ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων» ρητόρευσε, ἀπείλησε, καί ὕστερα ὑπάκουσε στά ἀμερικάνικα κελεύσματα ἀποχώρησε γυμνώνοντας τά ὀπίσθια του.
Τό πιό ἀπελπιστικό: Τήν ἑπομένη, δίχως αἰδῶ καί λύπη, κυριολεκτικά ἀναίσχυντος, ξανάρχισε τήν κομματική ἀηδιαστική ἀντιδικία: «Ἐμεῖς, μέ τή στρατηγική τῶν γυμνῶν ὀπισθίων ἀποφύγαμε νά καθήσουμε σέ τραπέζι διαπραγματεύσεων μέ τούς Τούρκους, ἐνῶ ἐσεῖς εἴχατε προσπαθήσει νά πουλήσετε τίς βραχονησίδες».
Αὐτόν τόν Ἕλληνα -ἐμᾶς ὅλους- συνόψισε καί ἐκπροσώπησε στήν πρόσφατη κρίση ἡ νέα «ἐκσυγχρονιστική» μας κυβέρνηση. Εἶναι κρίμα, εἶναι ὀδύνη, γιατί στηρίξαμε ὅλοι στόν πρωθυπουργό καί σέ κάποια στελέχη τοῦ καίριες ἐλπίδες ἀνάκαμψης ἀπό τή συλλογική ἔκπτωση. Τουλάχιστον, αὐτή ἡ τόσο πρώιμη ἀποτυχία τους, τό βαρύτατο στίγμα πού ἀνεξάλειπτα πιά τούς βαραίνει ἄς λειτουργήσει σάν κραδασμός γιά τήν ἀφύπνισή μας στά οὐσιώδη.
Μέ ταπείνωση καί σεμνότητα νά ἀποδείξουν ὅτι κατάλαβαν τί σήμαινε τό καινούργιο 1897: Ἡ παιδεία, ὁ πολιτισμός, ἡ αὐτοσυνειδησία, τό φρόνημα εἶναι οἱ προϋποθέσεις γιά τήν ἐπιβίωση, τήν ποιότητα τῆς ζωῆς, τήν ἀξιοπρέπειά μας τῶν Ἑλλήνων. Γιά νά σοβαρέψει ἐπιτέλους κάποτε τό κωμικό καί ἀνυπόληπτο κράτος μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου